- clausula
- 1.
clausŭla, ae. f. [claudo].I.A close, conclusion, end (cf. claudo, I. B.; in good prose;II.
most freq. in Quint.): in quo (mimo) cum clausula non invenitur,
a fitting end, Cic. Cael. 27, 65:tantum bonam clausulam inpone,
Sen. Ep. 77, 20; Suet. Aug. 99:epistulae,
Cic. Phil. 13, 21, 47; id. Fam. 2, 4, 2:edicti,
id. Verr. 2, 3, 14, § 35:clausulam inponere disputationi,
Col. 3, 19, 3:peracti operis,
id. 12, 57, 5:summae nervorum,
Plin. 11, 45, 101, § 247.—Esp.A.In rhet., the close of a period, Cic. de Or. 2, 59, 240; 3, 44, 173; 3, 46, 181; 3, 50, 192; id. Or. 64, 215 sq.; Quint. 8, 5, 13; 9, 3, 77; 9, 4. 50; 9, 4, 70; 9, 4, 101;B.opp. initiun,
id. 8, 5, 4; 9, 3, 45; 9, 4, 62; 9, 4, 67;9, 4, 107 al.: et calx,
id. 8, 5, 30.—In jurid. Lat., the [p. 352] conclusion of a legal formula, Dig. 4, 8, 25; 4, 6, 23; 4, 6, 26; and hence in gen., any clause or section of a law, ib. 3, 3, 15 pr.; 35, 3, 3 pr.2.Clausŭla, v. Clausala.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.